Eind maart was mijn werk ineens helemaal anders. Ik werkte nachtdiensten in het hospice en door de corona-uitbraak werd een gedeelte van het hospice omgebouwd tot cohort-afdeling voor mensen die besmet zijn geraakt met het coronavirus.
Het was een nare tijd, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Het ziektebeeld van deze mensen was heftig en onvoorspelbaar. Sommige mensen waren zo ziek dat ze zich compleet overgaven aan dit nare virus. Het was pijnlijk en ontroerend om te zien. Ik kon er niet goed van slapen en het hield mij non stop bezig.
Wat kan ik doen? Hoe kan ik ze helpen? Dit soort vragen spookten keer op keer door mijn hoofd.
Het zorgen voor mensen die aan het einde van hun leven zijn is mij niet meer vreemd. Dat wat mij het meest heeft geraakt waren de omstandigheden van deze mensen. Amper bezoek, zorgverleners vermomd in pakken en de eenzaamheid die zij moesten ervaren tijdens hun laatste dagen of uren van hun leven.
Ik denk nog vaak aan de momenten dat ik midden in de nacht families belde met het bericht dat hun vader, moeder, echtgenoot of geliefde was overleden en dat ik aan hen moest vertellen dat ze maar met twee personen mochten komen.
Dit raakte mij intens, zelfs nu op het moment dat ik dit schrijf voel ik mij verdrietig.
In die tijd zat ik voor mijn gevoel midden in de corona-ellende. Op TV werden we helden genoemd maar ik heb mezelf geen seconde een held gevoeld. Sterker nog, ik voelde me vaak compleet machteloos en soms heel erg onzeker. Voor mijn gevoel was ik weer een leerling die voor het eerst zelfstandig mocht werken.
Nu zijn we alweer een paar maanden verder en ik heb nu pas het gevoel dat ik de afgelopen periode heb kunnen verwerken. Ik weet nu dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen om deze mensen te helpen. En ik ben dankbaar dat ik fijne collega’s heb die er altijd voor je zijn.
Ik denk nog regelmatig aan de familieleden, vrienden en kennissen van de mensen die zijn overleden. Ik hoop oprecht dat zij ondanks alle ellende op een waardige manier afscheid hebben kunnen nemen van hun dierbare.
Want voor hen is het echt moeilijk geweest. Waarschijnlijk is het dat nog steeds en daarom wens ik jullie heel veel sterkte.
En datzelfde wens ik al mijn collega’s over de hele wereld. Praat erover als je er behoefte aan hebt en ben er voor elkaar. Werken in de zorg doen we samen.
Tommie Niessen
Verpleegkundige
