Begin februari leerden wij elkaar kennen. Het was de rust en warmte die ons samenbracht. Ik voelde meteen aan dat u niet van een poppenkast houdt; u houdt van rust en warmte, en dat was wat de momenten samen met u zo mooi maakte.
Iedere dag een beetje minder, iedere dag een stapje terug. Iedere dag leverde u een beetje meer in. Inleveren hoort bij het leven, maar het doet pijn als je zelf doorhebt dat je iedere dag een beetje inlevert.
Het was op
Ik liep rustig uw kamer binnen, maakte me klein en ging naast uw bed zitten. U werd langzaam wakker en lachte, ‘mag ik nog even blijven liggen’? ‘Natuurlijk, ik kom later bij u terug’. Ik deed de dekens goed en lachte vriendelijk toen ik wegliep.
Even later kwam ik weer bij u, u zag er moe uit dus ik besloot even bij u op de rand van het bed te komen zitten. U ging bidden, bidden om gehaald te worden door de Lieve Heer.
Mijn hart brak in 1000 stukken, het is klaar, ze wil niet meer.
U pakte mijn hand vast en zei: ‘niet huilen meisje… het is goed zo’. Ik besloot nog even te blijven zitten, genieten van de warmte die u uitstraalde.
Samen hebben wij besloten om vandaag uw mooiste kleren aan te trekken, zodat u zich weer wat beter voelt. De verzorging duurde langer dan normaal, er werd weinig gepraat maar wel ontzettend genoten van het getut. Zo noemden wij dat, lekker tutten.
De herinneringen gingen steeds verder weg, maar iedere keer als u mij zag, verscheen er een glimlach op uw gezicht en reikte u uw hand naar mij toe. Er zijn ontelbaar veel momenten dat wij hand in hand hebben gezeten…, zonder woorden.
Het is klaar
Na een vrij weekend kwam ik terug op het werk, ik hoorde dat de Lieve Heer u gehaald heeft. Ik ben dankbaar, dankbaar voor de rust die u nu heeft.
Andrea, Verzorgende IG
Zorg By Andrea
