Ik heb late dienst. Het is erg druk dus ik haast me van de ene naar de andere patiënt.
*Ping*, kamer twintig belt. Ik loop naar de patiënt toe en vraag wat ik voor hem kan
doen. Hij ziet er bleek uit. ‘Zuster, ik weet het allemaal niet meer, ik voel me niet
goed.’ Hier moet ik even de tijd voor nemen, denk ik bij mezelf. ‘Hoe bedoelt u, wat
voelt u dan precies?’ vraag ik. Even overweeg ik of ik zijn vitale functies moet
controleren, maar dan zegt hij: ‘Gewoon, ik ben er klaar mee, het is goed geweest.’ Ik
zie aan zijn ogen dat hij diep geëmotioneerd is en besluit, ondanks alle taken die me
nog te doen staan, een stoel te pakken en plaats te nemen naast zijn bed. Mijn
collega staat in de deuropening. ‘Ga maar vast verder, ik kom zo’, zeg ik.
Mag ik uw gezicht even zien?
De man begint te vertellen en ineens, midden in zijn verhaal stopt hij en kijkt me
ernstig aan. ‘Zuster, ik weet dat het eigenlijk niet mag, maar zou ik uw gezicht even
mogen zien?’ Ik trek mijn mondkapje naar beneden en kijk hem aan. Hij fronst en
kijkt me onderzoekend aan. ‘Bent u eigenlijk wel oud genoeg?’ Overrompeld door
deze vraag ben ik even stil, vervolgens vraag ik hem waarvoor ik oud genoeg moet
zijn en geef aan dat ik achtentwintig ben. ‘Oh’, klinkt hij opgelucht, ‘gelukkig, dan
begrijp je dit wel.’ Hij gaat verder met vertellen over zijn leven en over de
ziekenhuisopname, dat hij zich alleen voelt en zijn lichaam op is en het allemaal
goed geweest is, wat hem betreft. Ik kan merken dat hij deze woorden al lang klaar
had in zijn hoofd. Hij heeft hier goed over nagedacht en het is fijn dat hij nu eindelijk
iemand in vertrouwen neemt om de woorden uit te spreken. Pas als hij helemaal
uitgepraat is, reageer ik.
Vertrouwen
Helaas is het avond en kan ik nu weinig in gang zetten voor hem, maar we spreken
af dat ik ervoor zorg dat er morgen een familiegesprek wordt gepland met zijn
partner, kinderen en de longarts uiteraard.
Dat gebeurt, alle behandelingen worden gestopt en meneer gaat vrij snel naar huis.
Een paar dagen later krijgen we bericht dat hij thuis is overleden. Dat het zo snel zou
gaan had ik niet gedacht, maar ik ben blij dat hij nu rust heeft.
Een luisterend oor
Wat voor mij een paar minuten waren waarin ik een luisterend oor bood, was voor die
man erg belangrijk. Ik had dit niet verwacht en krijg een fijn gevoel vanbinnen. Het
herinnert me eraan hoe belangrijk het is om de tijd te nemen voor iemand ondanks
de drukte op dat moment. Soms hebben mensen écht even iemand nodig om hun
gevoelens te kunnen uiten.
Achteraf vond ik het ook wel grappig dat hij ineens zo serieus vroeg of ik wel oud
genoeg was. Regelmatig vragen patiënten mij of ik bepaalde handelingen al uit mag
voeren of in welk leerjaar ik zit. Dan staat er bijvoorbeeld een leerling naast me en
dan denkt de patiënt dat ik de leerling ben omdat ik er schijnbaar jonger uit zie. Zelf
vind ik het eigenlijk wel meevallen hoe jong ik lijk maar mensen schatten me
waarschijnlijk jonger omdat ik klein en smal ben. Als ik dan vertel dat ik al een aantal
jaren afgestudeerd ben, zeggen ze: dan was je vast een heel vroege leerling. ‘Nee
meneer, ik ga langzaam al richting de dertig.’ ‘Oh, excuses, je ziet er zo jong uit, ik
dacht eerder dat je achttien was.’ Toen ik net afgestudeerd was werd ik hier onzeker
van, maar inmiddels neem ik het maar voor lief. Ik hoop dat als ik vijftig ben, ik nog
steeds zo’n tien jaar jonger wordt geschat!
Jeanne Roeffen
Verpleegkundige en auteur
Verhaal uit het boek: “Dit is waarom” – www.ditiswaarom.nl
