Ik ben misschien wat ouderwets maar ik smelt bij de oudere foto’s die vaak bij onze cliënten op de kamers staan.
Daar zit vaak een mooi verhaal achter.
Zo ook bij de foto bij de heer…
Van oorsprong in een arm gezin opgegroeid maar hij had zich ontpopt als een man die een status had.
Daar was hij bescheiden trots op.
Het was wel altijd dhr als je hem zag en dat is prima als dhr dat wilde.
Na maanden dhr regelmatig op te halen voor activiteiten vroeg hij “kind hoe heet je eigenlijk? Ik zeg altijd zuster maar je hebt vast een naam”. Ik vertelde “Yvon”, “En ik heet Albert” zei hij, dus vanaf die tijd noemden we elkaar bij de voornaam.
Albert had een mooi leven gehad, getrouwd met zijn buurmeisje waar hij al jaren verliefd op was, 8 kinderen geschonken gekregen, want kinderen krijgen is een godsgeschenk zei hij altijd…
De kinderen trouwden en er kwamen veel kleinkinderen die ook uit vlogen en eigenlijk over de wereld verspreid woonden.
4 van zijn kinderen was hij in korte tijd verloren door ongeluk en ziekte, hij week daar weinig over uit.
Wel stonden daar de foto’s op de kast, mooi en elk ervan met een verhaal…
Als ik dan in de nacht kwam voor de zorg was Albert wakker en dronken we samen, hij een borrel, ik mijn koffie en zo zaten we vaak een tijd van mijn nachtdienst, hij praten en ik luisteren.
Over zijn vrouw was hij vol lof, je zag de glinstering in zijn ogen en hij zei altijd “wat is ze mooi”, niet was maar is want al was ze al enige tijd overleden ze was nog altijd mooi…
Na de dood van zijn vrouw is dhr nooit echt meer een levensgenieter geworden, de zin was weg hij zei vaak “kind als jij ooit de liefde vindt, dan snap je wat ik bedoel”.
Nu al 19 jaar de liefde te hebben, snap ik hem.
Op een morgen kwam ik bij hem en hij vroeg of ik brieven op de bus wilden doen, deze waren gericht aan de kinderen.
Ik heb dhr beloofd ze op de bus te doen, dus na mijn dienst heb ik ze op de bus gegooid en toen ik na een week vakantie terug kwam, was dhr die nacht overleden.
Er lag een foto van zijn vrouw bij hem waar op stond “Till we meet again mijn lief…”, deze heeft dhr meegenomen in de kist.
Nog steeds ben ik nieuwsgierig wat er in de brieven aan de kinderen stond, zou hij geweten hebben dat hij naar zijn vrouw ging?
Er zijn datums die je nooit meer vergeet en met een lach en een traan aan iemand terug denkt, zo ook met Albert.
Dit is zoals liefde moet zijn en die dag besefte ik me weer @ikhebdemooistebaanvandewereld❤️
Geschreven door Yvonne de Pan
