‘Kun jij de deur open maken jongen?’ vraagt mevrouw als ik door de huiskamer loop. Ik ga naar mevrouw maar ik weet niet direct een antwoord te geven. Want de deur mag niet zomaar open. Althans, niet voor mevrouw…
‘Moet u ergens heen?’ vraag ik aan haar. ‘Ja, ik moet naar huis jongen, mijn kinderen wachten.’ antwoordt ze met een serieuze blik in haar ogen. Ik weet alweer niet goed wat ik moet zeggen…
Mevrouw is 83, haar kinderen zijn volwassen en wonen al lang niet meer thuis. Mevrouw woont ook niet meer thuis. Ze woont hier op de afdeling omdat ze lijdt aan dementie.
Leerling
Ik ben leerling en dit is mijn tweede stage. Voor mij is dit de eerste keer dat ik op een gesloten afdeling werk. Ik merk dat ik er moeite mee heb. De mensen hier zijn hun vrijheid kwijt, dat raakt mij. Het is niet anders, dat weet ik ook. Misschien moet ik er nog aan wennen…
‘Zal ik even met u meegaan? Ik moet nog naar de winkel…’ antwoord ik. ‘Echt? Dat zou fijn zijn jongen.’ zegt mevrouw met een dankbare blik. Nu voel ik mij schuldig, voor mijn gevoel lieg ik tegen mevrouw. De waarheid zeggen is ook geen optie, dan wordt mevrouw boos of onrustig.
‘Kom, dan pakken we uw jas, het is buiten best wel fris.’ zeg ik tegen mevrouw. ‘Dat is goed, anders worden we nog ziek!’ zegt ze. We lopen samen naar haar kamer. Onderweg wijs ik naar een schilderij dat aan de muur hangt.
‘Kijk! Schildert u ook zo mooi mevrouw?’ vraag ik terwijl we samen het schilderij bekijken. ‘Nee jongen, was dat maar! Maar ik heb wel veel geschilderd hoor!’ antwoordt ze. Ik zie dat ze begint te glunderen.
Mevrouw heeft vroeger veel geschilderd, ze was er ontzettend goed in. Helaas kan ze dat nu niet meer. Zo nu en dan wat kleuren doet ze nog wel met veel plezier.
Vrijheid.
We kijken nog even naar het schilderij en lopen richting haar kamer. ‘Wat gaan we eigenlijk doen?’ vraagt mevrouw wanneer we er bijna zijn. ‘Kijken naar foto’s van uw kinderen toch?’ zeg ik op een vragende manier. Het is even stil, ik zie mevrouw denken.
‘Och ja! Ik heb een hoop foto’s jongen, kom maar mee!’ zegt ze met een lach. Ik lach terug naar mevrouw, maar van binnen kan ik niet lachen. Mevrouw is haar vrijheid kwijt en dat raakt mij.
We kijken samen naar de foto’s en mevrouw vertelt enthousiast over vroeger. Wat mooi, denk ik bij mezelf. Mevrouw is op haar gemak en dat doet mij goed.
Tommie Niessen
Verpleegkundige & Schrijver/blogger
