Een aantal jaar geleden toen ik net mijn eerste stappen in de kinderzorg zette was ik betrokken bij het sterven van een kind. De eerste in mijn carrière, onwetend nog, dat er nog vele zouden volgen.
Ik kreeg die dag een mooie les van een ervaren arts. Hij vertelde mij dat elk kind dat komt te overlijden je bij blijft, je vergeet ze geen van allen. Al die kids gaan met je mee als een soort engeltjes op je schouder. Ze zorgen ervoor dat je bij het volgende kind wat komt te overlijden nog meer kennis, kunde en empathie hebt. Nu een aantal jaar later vraag ik mij af, wanneer zijn mijn schouders vol? Of eigenlijk, hoeveel engeltjes passen er überhaupt op mijn schouders?
Telkens vind er weer een nieuw engeltje zijn/haar plekje. Er lijkt ruimte genoeg. Elk proces opnieuw leer je weer wat bij. Luisteren of juist advies geven. Regelen of juist een wat afwachtende houding aannemen. Aanvoelen, meevoelen en emotie tonen. Allemaal waardevolle lessen, zo voor het grijpen op m’n schouders, voor altijd bij me.
En de arts had gelijk, vergeten doe ik ze niet.
Ik weet alle namen nog, ken de ziektebeelden die er bij hoorden en met sommige ouders is er zelfs nog contact. Waardevol om al deze ervaring nog steeds in te mogen zetten. Al die sterrenkinderen helpen mij weer bij een volgend kind, maar nee.. het went nooit, het hoort niet en het verdriet blijft rauw. Ik werk op gevoel, ik hou van de kids en doe waarvan ik denk dat het, op dat moment het juiste is.
Twee schouders vol engeltjes, vol verhalen, vol ervaringen. Twee schouders waar altijd weer plaats blijkt, hoe hard ik ook hoop dat die plaats niet nodig is.
Hillegonde
Verpleegkundige specialistische kinderthuiszorg
Actief op social media onder de naam: @kinderzuster
