“Wat heb jij een mooie jurk aan, die kleur is zo prachtig.” complimenteert mevrouw.
“Dat blauwe. Je ziet het ook steeds vaker hé?” Ik verbijt mijn glimlach.
“Ja mw. dit is nieuwe mode. Het wordt vaak gecombineerd met blauwe of paarse handschoenen, kijk maar” en ik laat haar mijn handen, gestoken in handschoenen, zien. “Nou goed bedacht hoor, het past ook zo mooi bij elkaar, netjes hoor.” Als ik in de lach schiet kijkt mw. even bedenkelijk maar lacht dan toch mee, al weet ze niet waarom.
“Ow een heerlijk stofje ook, vast fijn warm” vult een andere mevrouw aan als ze haar hand om mijn arm legt. Door mijn schort voel ik haar ijskoude hand. “Kan ik er ook geen aankrijgen? Ik heb het zo koud”. Ik glimlach om haar vraag.
“Ik zal even een vestje voor u halen.” Terwijl ik naar buiten kijk, glijd de glimlach van mijn gezicht. De rouwauto staat voor de deur.
Ik knipper mijn tranen weg en haal het vestje voor mw. Nog voor ik bij haar ben gaat mijn telefoon.
“Ow meid, wat vervelend…”
“Ja, tuurlijk, dat begrijp ik…”
“Nee, joh, maak je daar niet druk om, we redden het wel”
“Nee, echt komt goed…”
“Sterkte!” Ik zucht als het gesprek voorbij is. Dat was mijn collega. Te ziek om te werken. Positief getest. En ze weet net als ik dat het niet zomaar goed komt hier.
“Wat zie jij er mooi uit” zegt mevrouw. Ik glimlach en trek haar vestje aan. Vanuit mijn ooghoek zie ik de rouwauto wegrijden. Ik denk aan de nachtdienst een paar dagen terug. Hoe ik het bed van die bewoner zat. In mijn pak. In mijn ene hand de hand van die medebewoner, in de andere een Bijbel. ‘De Heere is mijn Herder, mij ontbreekt niets’
Covid-19 in het verpleeghuis. Een traan, een zucht, een lach, een gebed. Stuk voor stuk onmisbaar. En ja, samen staan we sterk. En ja, we komen hierdoorheen. Alleen helaas niet met z’n allen…
Antonet Verrips-van Tilburg
EVV’er in het verpleeghuis
