‘Mag ik uw gebit? Dan kan ik het even poetsen.’ Dhr. kijkt mij aan alsof ik hem net heel vreemd nieuws heb gebracht.
Ik zeg het nog een keer: ‘Mag ik uw gebit even? Dan kan ik het poetsen.’ Ik vraag het heel vriendelijk. Dhr. haalt zijn schouders op. Hij wijst naar zijn oren. ‘Ik versta het niet.’ mompelt hij.
Ik buk en zeg heel rustig, heel duidelijk en heel hard: ‘Mag ik uw gebit? Dan kan ik het poetsen.’ Dhr. schudt zijn hoofd en kijkt doelloos voor zich uit.
Ik pak het bakje waar het gebit in moet en laat deze zien. Dhr. kijkt er niet eens naar en staart nog steeds voor zich uit. Poging 384: ‘Ik wil uw tanden.’ Poging 385: ‘Doe de tanden maar in het bakje.’ Hoeveel manieren ik heb geprobeerd… ik weet het niet, maar hoe vaak ik het ook vraag, dhr. kijkt mij nog steeds aan alsof ik iets zeg, waarvan hij echt nog zijn hele 86 jarige leven nog nooit van heeft gehoord. Tja en nu?
Ik glimlach naar hem. Ik krijg een dikke glimlach terug. Rustig zit hij daar op het toilet. Zijn handen plukken een beetje aan zijn jogging broek. Hij heeft geen idee wat hij moet doen, maar zo te zien, zit hij wel best, maar ik voel me helemaal niet best. Ik wil zijn gebit poetsen.
Ik ben niet iemand die dan snel opgeeft en rapporteert: Dhr. wilde zijn gebit niet uit doen, dus deze niet kunnen poetsen, maar na poging 391 raakt ook mijn geduld op. Ik pak daarom een paar handschoenen, trek deze aan en laat een zucht.
Poging 392. Ik buig nog een keer naar voren en roep in zijn hoor: ‘Ik pak u gebit even hoor, dan poets ik het.’ Ik doe mijn handschoenen aan en pak met mijn rechterhand zijn lip beet en het gebit wordt zichtbaar. Ik probeer zo snel mogelijk het gebit te pakken te krijgen. Op het moment dat ik het gebit wil beetpakken, trek ik mijn hand terug. Au!! Dit doet echt zeer! Ik wrijf over mijn pijnlijke duim. Ondertussen doe ik snel een stap opzij, want dhr. balt zijn vuisten.
‘Wat doe je nou?’ roept hij verbaasd. Dat kan ik beter aan u vragen denk ik. Ik wrijf over mijn duim, die echt zeer doet. Mijn duim is wel behoorlijk rood en zeer doet het ook. Ook al is het een kunstgebit, als je er mee bijt, dan doet dat alsnog veel pijn.
Meneer kijkt nog steeds heel erg boos. Ik loop weer naar hem toe en geef hem een steuntje in zijn rug. Ik kom bij hem zitten, maar hij duwt me boos en weg en zijn ogen zeggen genoeg; ik kan beter uit de buurt blijven. Vanavond wordt het geen poging 393.
Ik voel medelijden, niet met mezelf. Misschien een heel piep klein beetje, want die duim voel ik echt nog wel, maar vooral met dhr. Onbegrip, zoveel onbegrip. Bijten, omdat je gewoon niet weet wat er gebeurd. Bijten, omdat je jezelf wil beschermen, niet wetende wat ‘die vreemde’ opeens met haar hand in jou mond doet, ook al heeft ze dat al 391 keer gezegd. Niet meer weten wat je moet doen, niet meer weten wat je moet denken.
Even later zit dhr. nog klaar wakker in zijn stoel. Hij is helemaal op z’n gemak. Ik glimlach en ik krijg een dikke glimlach en een zelfs een hele dikke knipoog terug… en dat niet alleen. Zijn hand gaat omhoog en hij zwaait. Zijn gezicht in een grote smile. Geen idee ervan hebben, dat ik door zijn ‘schuld’ de rest van de avond met een zeer gevoelige duim heb gelopen, maar ik vergeef het hem. Dat kan ook niet anders, als je zijn vriendelijke glimlach ziet en als je zo’n grote knipoog krijgt.
Minder leuk is dat ik toch moet rapporteren: ‘Dhr. weigerde zijn gebit uit te doen, deze niet gepoetst.’ Het liefst zet ik erachter: ‘Ondanks een zere duim als gevolg, kreeg ik de liefste, grootste en vriendelijkste glimlach en zelfs een dikke knipoog er voor terug.’
Evelien Willemstein
Verzorgende IG
