‘Goedemorgen mevrouw.’ zeg ik bij binnenkomst. ‘Nou, laat dat goede maar weg jongen…’ antwoordt ze. Mevrouw zit aangekleed aan tafel en kijkt wat somber voor zich uit. Ik hang mijn jas op en ga naast haar aan de tafel zitten.
‘Wat is er dan? Als ik vragen mag.’ ‘Ik weet het niet jongen, ik heb gewoon nergens zin in vandaag.’ antwoordt mevrouw terwijl ze mij wat gelaten aankijkt. ‘Kan ik iets voor u doen? Vandaag gaat u douchen toch?’ vraag ik voorzichtig. ‘Nee. Helemaal niks jongen. Sorry dat ik je tijd verpruts…’ antwoordt mevrouw. Ik zie aan haar dat ze het vervelend vindt. Niet voor haarzelf, maar voor mij.
‘U hoeft zich echt niet verontschuldigen. Als u dat niet wil dan doen we dat niet.’ zeg ik. ‘Dankjewel jongen. Wil je misschien een kop koffie?’ vraagt mevrouw. ‘Ja lekker, dat lust ik wel!’ antwoord ik. Mevrouw kijkt mij vriendelijk aan en loopt naar de keuken.
Luisteren
We drinken samen een kop koffie. Mevrouw vertelt waar ze mee zit. Ze praat openhartig over haar problemen. Ik zie dat ze dit fijn vindt. Gewoon haar verhaal vertellen doet haar goed. Dan maar niet douchen, denk ik bij mezelf. Dit is nu veel belangrijker.
‘Ga je dit nu allemaal in de map zetten?’ vraagt mevrouw terwijl ik iets aan het opschrijven ben. ‘Nee mevrouw, natuurlijk niet. Alleen dat u vandaag niet gedoucht heeft. Oké?’ ‘Dat is prima jongen. Krijg jij dan wel betaald?’ vraagt ze. ‘Nee, dat niet…’ antwoord ik met een lach.
Mevrouw kijkt mij serieus aan en ze is even stil. Vervolgens schiet mevrouw in de lach. ‘Snotneus!’ zegt ze. ‘En bedankt hé!’ antwoord ik. We kunnen er samen om lachen. Mooi, denk ik bij mezelf. Ze was somber en nu zie ik een lach op haar gezicht.
Bedankt
Het is nu wel tijd om te gaan, denk ik bij mezelf. ‘Tot de volgende keer mevrouw.’ zeg ik en ik geef haar een hand. ‘Bedankt he jongen.’ zegt mevrouw met een tevreden blik in haar ogen. Ik loop naar mijn fiets en ik ga verder met mijn werk.
Een paar dagen later krijg ik te horen dat ik beter mijn best moet doen. Ik moet niet zomaar accepteren dat mensen niet willen douchen. ‘Wij zijn er niet alleen om praatjes te maken. Daar is de dagbesteding voor.’ krijg ik naar mijn hoofd geslingerd.
Ik schrik een beetje van deze reactie. ‘De volgende keer zal ik het proberen.’ antwoord ik. Verder wordt er niets gezicht. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen en voel mij wat onzeker.
Praatjesmaker.
Wanneer ik thuis ben moet ik er telkens aan denken. De ‘feedback’ die ik kreeg raakte mij. Ik ben nog bezig met de opleiding en ik weet dat ik veel moet leren. Maar dit voelt niet goed.
Ik ga niet mijn best doen om iemand over te halen. Dat voelt voor mij als dwingen. Zeker niet wanneer ik voel dat een praatje maken belangrijker is dan douchen. De volgende keer doe ik precies hetzelfde. Dan ben ik maar een praatjesmaker.
Tommie Niessen
Verpleegkundige & Schrijver/blogger
