Vandaag loopt mijn begeleider met mij mee. Ik werk sinds een half jaar als leerling binnen een verzorgingshuis. Dit is mijn eerste stage, mijn begeleider wil weten hoe het gaat. Ik voel mij een beetje bekeken als iemand meeloopt. Maar ik begrijp dat dit erbij hoort.
Oprechte interesse
‘Hoe is het met u?’ Vraag ik aan mevrouw. ‘Prima jongen en met jou? Hoe is het met je verkering?’ Vraagt ze. Mevrouw kijkt mij aan. Ze is oprecht geïnteresseerd. Vorige week vertelde ik haar dat het over is tussen mij en mijn vriendin. Ik vind het bijzonder dat ze hier naar vraagt. Wat lief, denk ik bij mezelf.
‘Het is nog steeds over mevrouw, maar het is goed zo…’ Antwoord ik. ‘Ach jongen, wat vervelend. Soms gaan dingen niet zoals je van tevoren dacht he…’ Ik knik met mijn hoofd en bedank mevrouw dat ze er naar vraagt.
Ik kom nu een half jaar bij deze mevrouw en kan goed met haar praten. Soms vertel ik dingen over mijzelf omdat ze er naar vraagt. Ik vind het niet erg, mevrouw is oprecht geïnteresseerd en ik vind het belangrijk om open te zijn. Mevrouw vertelt ook veel over haar leven. Waarom zou ik dat niet doen over dat van mij? Ik merk dat dit een band schept en ik heb er geen last van. Integendeel, dit maakt mijn werk juist mooi.
Openheid.
‘Je moet niet zo persoonlijk zijn. Dat met je vriendin bijvoorbeeld…’ Zegt mijn begeleider aan het einde van de dag. ‘Mag dat niet dan?’ Vraag ik. ‘Het is niet professioneel Tommie. Jij bent de zorgverlener…’ Ik ben even stil. Misschien heeft ze gelijk…
‘Oké, ik zal er op letten.’ Antwoord ik. Ik ga er niet tegenin, dit is de mening van mijn begeleider. Momenteel ben ik een leerling en ben daardoor kwetsbaar. Ik heb geen zin in een slechte beoordeling. Voor mijn gevoel doe ik niets verkeerd. Ik vind het juist menselijk om open te zijn. Ik merk ook dat veel mensen dit op prijs stellen. Het is wederzijds, dat is toch mooi? Ik ben ook maar een mens…
Nu, zes jaar later, doe ik nog steeds hetzelfde. Ik vind het belangrijk om iets van mijzelf te laten zien. Ik wil niet dat de mensen zich “de patiënt” voelen. En ik wil niet “de zorgverlener” zijn, ik ben gewoon Tommie. Gelijkwaardig menselijk contact maakt mijn werk juist mooi.
Tommie Niessen
Verpleegkundige & Schrijver/blogger
