Het is een mooie herfstochtend en ik ben op weg naar een jongen in de puberleeftijd. De zorgvraag naar mij is helder. Deze jongen heeft een euthanasie verzoek en deze wordt vandaag uitgevoerd.
De hoofdbehandelaar heeft gevraagd of wij in de ochtend alvast een infuus kunnen plaatsen. Stiekem ben ik die ochtend zo blij met alle jaren OK ervaring. Infuusprikken deden we dagelijks meerdere keren. Een handeling die ik met mijn ogen dicht kan uitvoeren.
Het is een beladen dag in het huishouden. Ik kom binnen en het ruikt heerlijk. Zijn broertje is aan het bakken. De keuken vult zich langzaam met lekkernijen. Ik maak kennis met het gezin en probeer in de korte tijd niet te betrokken te raken.
Samen gaan we naar boven. De jongen is moe van het vechten. De kanker heeft flink huisgehouden. Hij wil niet meer en heeft samen met zijn ouders de dappere keuze gemaakt om voor euthanasie te kiezen. Hij ziet er naar uit en is zichtbaar nerveus.
Het infuus zit er gelukkig in één keer in. Zijn ouders zijn zichtbaar in tranen. Nu wordt het echt. Willen loslaten maar ook willen vasthouden het is een herkenbaar proces bij ouders. Samen met moeder voer ik de laatste kralen van de kanjerketting in, in de speciale app daarvoor. Wederom tranen, weer een laatste keer. Ze gaan samen ontbijten en daarna wat ontspannen en genieten van elkaar. Genieten van alle laatste momenten die er nog zijn.
Wanneer het middag is kijk ik op de klok. Ik weet dat het tijd is. Zijn rust is gekomen en ik denk nog een laatste keer aan de moedige keuze die deze bijzondere jongen heeft gemaakt.
Hillegonde
Verpleegkundige specialistische kinderthuiszorg
