‘Hey meneer, hoe is het met u?’ vraag ik voorzichtig. Meneer begint te huilen, hij verzet zich tegen zijn tranen maar het lukt hem niet om deze in te houden.
‘Godverdomme!’ zegt hij, snikkend en met zijn handen voor zijn ogen. Ik ga naast hem zitten op de bedrand. Ik weet niet wat ik moet zeggen, misschien moet ik ook niets zeggen. Het is goed zo, deze emoties mogen er zijn.
We zitten samen op de bedrand in zijn half ingerichte appartement. Het snikken van meneer is naast het tikken van de klok het enige geluid dat ik kan horen.
Meneer is 80, zijn vrouw is vorige maand plotseling overleden. Gisteren is hij hier komen wonen omdat het thuis niet meer ging. Hij zorgde niet voor zichzelf en zou vereenzamen als hij daar was gebleven. Gelukkig ziet meneer dit zelf ook in. De enige persoon die voor meneer zorgt is zijn neef, hij is ook degene die de zorg heeft ingeschakeld.
Alleen.
Nu is hij hier, in deze vreemde omgeving, zonder zijn geliefde en vol emoties. Wat moet dit onvoorstelbaar moeilijk zijn voor deze man. Dat is de enige gedachte die steeds door mijn hoofd gaat.
‘Ik ben uit gejankt hoor jongen.’ Zegt meneer, terwijl hij mij aankijkt. Zijn ogen zijn nog waterig maar ik zie een klein beetje opluchting in zijn gezicht.
‘Hebt u honger? ’ vraag ik. Meneer haalt zijn schouders op.
‘U kunt wel wat eten gebruiken denk ik.’
‘Daar heb je gelijk in jongen..’ antwoordt hij. Ik loop naar de keuken en maak een boterham met vlokken. Dit is het enige dat in de keukenkast staat. Ik ga er maar vanuit dat hij daar van houdt.
‘Wil je een kop koffie jongen?’ vraagt meneer. Ik heb eigenlijk geen tijd. Ik ben hier al veel langer dan gepland, maar ja. Meneer heeft dit nodig, ik kan nu niet gaan.
‘Ja zeker meneer!’ Roep ik vanuit de keuken.
‘Fijn jongen, dat vind ik fijn, echt waar.’
Nu zitten we samen aan tafel. Meneer neemt zo nu en dan een hapje van zijn boterham met vlokken.
‘Lekker, goede keuze jongen!’ zegt meneer. Ik weet wat hij bedoelt, er was niets anders. We schieten allebei in de lach. Ik had niet verwacht dat deze man nog zou lachen vandaag.
Emotie.
‘Echte mannen huilen toch niet jongen? Sorry van daarnet.’ Ik zie aan meneer dat hij het nog steeds gênant vindt.
‘U hoeft geen sorry te zeggen. Wat u allemaal heeft meegemaakt is ontzettend zwaar en dan mag u best huilen. Emoties tonen is alleen maar goed. Ik huil ook weleens, en dan om minder zware dingen.’ antwoord ik. Meneer knikt met zijn hoofd en heeft een glimlach op zijn gezicht.
Het is nu wel echt tijd om te gaan, denk ik bij mezelf. Nu voelt het goed. Ik drink mijn koffie op en maak mij klaar om te vertrekken.
‘Tot ziens meneer, bedankt voor de koffie. Ik zie u binnenkort weer.’
‘Bedankt he jongen, fijn dat je tijd voor mij had.’ Zegt meneer terwijl ik mijn jas aantrek. Ik geef hem een hand en ga weer verder.
Ik loop flink achter met mijn werk. Maar ja, dat doet er niet toe. Meneer voelt zich net iets beter dan in het begin, dat is het belangrijkste. Ik kan nu gaan met een goed gevoel. Het is goed zo.
Tommie Niessen
Verpleegkundige & Schrijver/blogger
