‘Mevrouw wil alweer niet uit bed…’ zegt een collega.
‘Hoe komt dat?’ vraagt Betsie.
‘Ze zegt dat ze niets wil vandaag. Ik heb geprobeerd om haar over te halen maar ze wil het niet.’ Antwoordt onze collega. Ze kijkt wat verontrust, ik kan zien dat ze het vervelend vindt.
‘We gaan er zo wel naartoe, dan kijken we even.’ zegt Betsie.
Vandaag is mijn tweede week in de Zorg. Eerlijk gezegd vind ik het best wel wennen. Veel collega’s hebben haast, het is druk en de zorg voor de mensen is zwaar.
Betsie
Ik loop mee met Betsie, zij is mijn begeleidster. Ik vind haar een mooi mens, ze gaat leuk om met de bewoners en ze is vrolijk.
Het lijkt alsof zij geen haast heeft, ze neemt gewoon haar tijd voor de mensen. Ik kan nog veel van haar leren.
‘Kom Tommie, we gaan even kijken bij die dame die niet uit bed wil. Ik ken haar al jaren, soms is ze wat somber en dan wil ze niets. Nu is het aan ons om te kijken wat we voor haar kunnen doen. Ga je mee?’ vraagt ze.
‘Is goed!’ antwoord ik, en loop met Betsie mee naar het appartement van mevrouw.
Als we binnenkomen krijgen we geen gehoor. We lopen verder en mevrouw ligt in haar pyjama op bed. Het is al bijna middag… Wat vervelend voor mevrouw, denk ik bij mezelf. Misschien voelt ze zich niet goed?
‘Wacht hier maar even.’ Zegt Betsie. Ik knik met mijn hoofd en blijf in de deuropening staan.
Betsie loopt om het bed van mevrouw en vervolgens stapt ze erin. Ze gaat naast de oudere dame in het bed liggen en ze kijkt haar aan. Ze zegt helemaal niets en het is stil.
Ik sta nog steeds in de deuropening. Dit had ik nog niet meegemaakt, ik zou niet weten wat ik zou doen…
Luisteren
‘Hoe gaat het Mien?’ vraagt Betsie na de korte stilte. Mevrouw geeft geen antwoordt, maar ze draait zich wel om. Ze kijkt naar Betsie en ze zucht diep.
‘Nou je bent wel erg blij om mij te zien hè?’ zegt Betsie met een lach. Mevrouw kijkt haar nog steeds aan, ze zegt niets terug maar er verschijnt wel een glimlach op haar gezicht.
‘Vertel, wat is er?’ zegt Betsie met een rustige stem.
Mevrouw kijkt wat emotioneel en ze begint te vertellen. Betsie luistert aandachtig en ze knikt zo nu en dan met haar hoofd.
Ik kijk toe vanuit de deuropening en besef dat dit het belangrijkste is in de zorg. Gelijkwaardig menselijk contact, er simpelweg zijn en luisteren naar de mensen.
Betsie kan dat op een geweldige manier, hoe zij omgaat met de mensen is prachtig. Wederom besef ik dat ik veel van haar kan leren.
Twintig minuten later is mevrouw aangekleed. Ze loopt samen met Betsie de huiskamer in en ze begroet mij.
‘Ben jij de nieuwe broeder?’ vraagt mevrouw als we elkaar een hand geven.
‘Ja ik ben sinds kort begonnen aan de opleiding.’ antwoord ik.
‘Heel goed jongen, heel goed. Jullie zijn onmisbaar!’ zegt mevrouw.
‘Hoe is het met u?’ vraag ik.
‘Het gaat weer een beetje jongeman. ’ Antwoordt ze met een knipoog en een lach.
Tommie Niessen
Verpleegkundige, schrijver en spreker
tommieniessen.nl
